8_ไปโรงเรียนวันแรก

วันจันทร์ที่สิบสอง หลังจากผมปะ ฉะ ดะกับอาหารกลางวันเวลาเที่ยงครึ่งเสร็จ แม้ในห้องอาหารตอนนี้ผมทำได้เพียงนั่งยิ้ม จ้องมองคนนั้นคนนี้พูดคุยกัน หัวเราะใส่กันข้ามหัวไปข้ามหัวมา แล้วก็จิ้มอาหารตรงหน้าใส่ปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้ม เคี้ยวเอื้องไปพลางมองคนนั้นคนนี้ไปอย่างอัดอั้นตันใจบ้าง  แต่ผมก็แอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่าสักวัน ผมจะพูดอิตาเลียนให้ได้เหมือนพวกเขา หวังสูงไปหรือเปล่า...ผมก็ไม่แน่ใจ แต่แน่ใจว่าคนชอบพูด(มาก)อย่างผม อยู่แบบคนใบ้อย่างนี้ไม่ได้ ชีวิตมันเหี่ยวเฉา และนี่จึงเป็นแรงผลักดันเล็ก ๆ ให้ผมพยายามฝึกฝนภาษาอิตาเลียน แม้ว่าพัฒนาการกำลังค่อยเป็นค่อยไปอย่างเชื่องช้ายิ่งกว่าเต่าคลานก็ตาม
บ่ายโมงกว่าแล้ว ผมช่วยภราดาเก็บจานเก็บแก้วน้ำ แล้วรีบแทรกกายผ่านประตูอารามออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่กักเก็บความเย็นไว้แบบอิ่มตัวที่ภายนอก ก่อนเดินลงสถานีรถไฟใต้ดิน สอดบัตรที่ยังเหลือโควต้าอีกแปดครั้ง แล้วผ่านที่กั้นไปยืนรอรถไฟสายที่สิ้นสุดที่ Sesto อะไรสักอย่าง รถไฟมาจอดนิ่งตรงหน้าแล้ว ผมก้าวเท้าขึ้นไปยืนปะปนกับนักเดินทางหลากหลายสายพันธุ์บนรถ  ที่บอกว่าสายพันธุ์ ผมหมายถึงหลากหลายที่มา หลากหลายที่ไป หลากหลายอารมณ์ความรู้สึก สีผิว ไสตล์การแต่งตัว อายุ วรรณะ สุขะ พละ (เริ่มมั่วแล้ว)  สถานีที่ผมต้องลงคือสถานีดูโอโม่ ใช้เวลาจากสถานีกัมบาร่า ที่อารามตั้งอยู่ไปไม่ถึงสิบหรือสิบห้านาที  รถไฟมาถึงสถานีดูโอโมแล้ว นักเดินทางลงจากรถไฟเยอะเหมือนอย่างเคย เราทุกคนต่างย่างเท้าอย่างรีบเร่งแข่งกับลมหายใจที่สูญเสียไปในอากาศที่หนาวเย็นในความรู้สึกของผม  อาสนวิหารหลังงาม ใหญ่โต โอ่อ่า ตระการตา ตั้งอยู่เบื้องหน้าผมเหมือนอย่างวันแรกที่เห็น ตำรวจท้องถิ่นยืนคุมตรวจตราผู้เข้าเยี่ยมเหมือนเคย ผมตั้งใจว่าทุกวันก่อนถึงเวลาเรียน ผมต้องมาสวดภาวนาที่นี่สักสิบห้าหรือยี่สิบนาทีรวมกับการเดินชมความสวยงามด้วย
และวันนี้ก็เป็นวันที่สองที่ผมทำสำเร็จ เบื้องหน้าผมคือพระแท่นรูปพระทรมานของพระเยซูเจ้าบนกางเขน ผมสวดภาวนาขอพรสำหรับประเทศไทย พระเจ้าอยู่หัวฯ พระราชินี สังฆมณฑลราชบุรี คณะสงฆ์ราชบุรี พระสังฆราช พ่อแม่พี่น้อง ผู้มีพระคุณและผู้ที่ต้องการคำภาวนา เป็นเช่นนี้เสมอไป ก่อนจะเดินไปทั่ว ๆ อาสนิหาร  เหลือเวลาอีกประมาณสิบนาที ผมแสดงความเคารพและเปิดประตูออกไปปะปนกับนักเดินทางมากมายเพื่อมุ่งสู่ห้องเรียนขอผมเป็นวันแรก